Χθες το βράδυ στην εφημερία κοντοστάθηκα στο παράθυρο μετά από μια κουραστική μέρα και Θυμήθηκα ότι...μικρή όπως ήμουνα,τα απογεύματα μετά το σχολείο έτρεχα στο διπλανό χωράφι με πολλή χαρά... όταν ερχόταν η άνοιξη, η αγαπημένη μου εποχή, μύριζαν όλα τόσο έντονα λες και μεθούσαν όλα τα ζωύφια από την μυρωδιά των λουλουδιών...αγαπημένο δεντράκι η αμυγδαλιά που στεκόταν όρθια τόσους χειμώνες και πάντα άνθιζε κάθε άνοιξη με τόσο καμάρι ...χαιρόταν και η καρδούλα μου μαζί της..δε ξέρω πως,αλλα κάτω από αυτή την αμυγδαλιά πέρασα ώρες ατελειώτες ζωγραφίζοντας τα παιδικά μου όνειρα..δεν χόρταινα να παρατηρώ τα λουλούδια εκείνη την εποχή και να τα ακουμπάω..σαν φευγαλέες ομορφιές που προέρχονταν από το Θεό, έλάμπαν για λίγο μπροστά στο βλέμμα μου και επέστρεφαν πάλι στα βάθη Εκείνου που τα δημιούργησε...Πάντα έκοβα μια παπαρούνα και μαδούσα τα φυλλαράκια της ένα-ένα λέγοντας το'' μ' αγαπάει- δεν μ' αγαπάει'' ευχόμενη να καταλήξει το τελευταίο φυλλαράκι στη λέξη μ'αγαπάει...
Τώρα μετά από τόσα χρόνια...νιώθω ότι αυτή η παιδική λαχτάρα δεν χάθηκε αλλά τώρα πια κρύβεται και ένας εγωισμός που δεν μ ' αφήνει να χαρώ το ίδιο όπως παλιά...νιώθω ότι κάθομαι σε λάθος τραπέζι και γεμίζω την ψυχή μου και την καρδιά μου με εμπαθείς σκέψεις και την πνίγω μέσα στην ασχήμια της καθημερινότητας...Πέρνω μια βαθιά ανάσα και σιγοψυθιρίζω στον διάδρομο...






Κύριε σε παρακαλώ ανάλαβε την ζωή μου ολόκληρη,
Κάνε να γίνει το θέλημα σου και βοήθησε με να μην σε πληγώνω
και να μην σε στεναχωρώ,με τις σκέψεις μου και την συμπεριφορά μου.
Βοήθησε με να γίνω χαριτωμένη ενώπιον σου,γεμάτη με την Χαρη του Αγίου Σου Πνεύματος.
Βοήθησε με να γίνω αγάπη για όλο τον κόσμο...

Επιστροφή...

Πάει πολύς καιρός να γράψω...ένας χρόνος..μεσολάβησαν διάφορα...όσες δυσκολίες και όσες λαχτάρες και να προκύψουν η ψυχή δεν παύει ποτέ να λαχταρά την αγάπη και την αληθινή στοργή..ότι και να ταρακούνισε την καρδούλα μου, όσες έννοιες και να με κατακυκλίζουν καθημερινά, όσες καταστάσεις επιτρέπω να με μπλοκάρουν... δεν παύει η καρδιά να χτυπά και να χαίρεται με την αγάπη...γιατί η αγάπη έχει την μεγαλύτερη αξία..γιατί όλα τα κύτταρα μας είναι φτιαγμένα για να αγαπάνε και να στρέφονται προς αυτήν...





''Γεννιόμαστε αγαπώντας, κι όταν ανοίγουμε τα μάτια μας βλέπουμε παντού το καθρέφτισμα Εκείνου που αγαπάμε, αλλά όχι Εκείνον.Έτσι τα πράγματα μας κάνουν τρελούς από αγάπη.Τα πράγματα έχουν την υπέρτατη ύπαρξη τους εν το Θεώ. Και οι πραγματικότητες που βλέπουμε είναι σαν σκιές όλου αυτού που είναι ο Θεός. Η πραγματικότητα που βλέπουμε είναι τόσο μη ρεαλιστική σε σύγκριση με την πραγματικότητα του Θεού, όσο η έγχρωμη φωτογραφία σε σύγκριση με αυτό που αναπαριστά''.

Ernesto Cardenal

Απλά να αγαπάς...

Η αγάπη καταργεί όλα τα σύνορα...





''Μα πως θα σώσω τον κόσμο;

Με την Αγάπη εν Αγάπη. Όχι απο κοινωνική υποχρέωση, όχι απο συγγενική σχέση ούτε για το θεαθήναι. Η Αγάπη είναι οφειλή. Είναι και εξόφληση απέναντι στην αγάπη του Θεού. Είναι θυσία της φιλαυτίας μας...είναι ακτινοβολία..είναι κήρυγμα ζωντανό.''

Παιδική ψυχούλα...

''Mε την γλυκιάν αυγούλα
χαρούμενο ξυπνώ
και στέλνω προσευχούλα
θερμή στον ουρανό.

Bοήθησέ με, Θεέ μου,
να 'μαι καλό παιδί
και πάντα χάριζέ μου
χαρά και προκοπή''...


Παιδική ψυχούλα... λες και είναι ουρανός ηλιόλουστος χωρίς σύννεφα...λες και στο προσωπάκι τους βλέπεις την μορφή Του...ψυχούλες αθώες και γαλήνιες λες και είναι μια απέραντη αγκαλιά αγάπης...σε κάνουν να ξεχνάς κάθε στεναχώρια της καθημερινότητας γιατί σε 'παρασύρουν' με την νηφαλιότητα της καρδούλας τους σε μονοπάτια χαράς. Σε κοιτάνε επίμονα με χαμόγελο, με μια αγαθή διάθεση και επιζητούν να τα αγκαλιάσεις γιατί αυτό που καταλαβαίνουν είναι ότι τα χέρια, μας τα έδωσε ο Θεός για να αγκαλιάζουμε...για να εκφράζουμε την αγάπη μας...δεν θέλουν πολλά λόγια...τα λόγια χτυπάνε στα αυτιά ενώ η προσευχή στην καρδιά. Κάθε τους ανάσα μια γλυκιά μελωδία και κάθε κτύπος της καρδούλας τους ευχή αγάπης..έτσι απλά...γιατί δεν έχουν διχασμούς...γιατί έχουν απλότητα στην καρδία...


'' Η βασιλεία του Θεού έχει πόρτα χαμηλή. Για να μπεις μέσα ή πρεπει να σκύψεις ή πρεπει να είσαι παιδί΄΄
Ιερός Αυγουστίνος

Το μονοπάτι της ζωής μας...

Κάθε άνθρωπος έχει ένα μονοπάτι...





''Είναι όλα ένα εκθαμβωτικό ελπιδοφόρο, μυστικό ραβασάκι. Είναι μια ερωτική επιστολή που σου αφήνει ο Θεός, για να έρθεις κοντά Του, πολύ κοντά Του.''






''Η ζωή μου είναι ένα ταξίδι. Από μικρός ένιωθα πως ο κόσμος είναι μια γειτονιά. Το ταξίδι είναι αναζήτηση χαράς. Η συνάντηση με τον άλλον είναι ουσιαστικά συνάντηση με τον εαυτό σου.''






''Που μπορεί να φτάσει κανείς ταξιδεύοντας;
Μέχρι την ομορφότερη χώρα που είναι μέσα μας. Ταξιδεύω μακριά και όντας μέσα στο κελί. Το ταξίδι δεν έχει να κάνει τόσο με την μετακίνηση όσο με την αγάπη της καρδιάς. Βέβαια το καλύτερο ταξίδι γίνεται με ιπτάμενο χαλί. Πάντα μπρος!
Τα πάντα είναι μπροστά μας, ακόμα και το παρελθόν, αρκεί να είμαστε διαθέσιμοι.''







''κάθε άνθρωπος έχει ένα μονοπάτι........
όμως μη φοβάσαι, πέσε στο κενό για να υπάρχει λόγος να σε κρατήσει στην αγκαλιά του ο Θεός΄΄


Πάτερ Συμεών Ντε Λα Χάρα

Ο ποιητής μοναχός - από τη Λίμα του Περού στο Άγιο Όρος.

O Γέροντας...

Κάτσε εκεί στη γωνιά και μιλιά μη βγάζεις!
Μια ιστορία θα σου πω μήπως και πάψεις να γκρινιάζεις! Μήπως φύγει η ειρωνία που ζωγράφισες στα μούτρα σου...Και νιώσεις άνθρωπος...και ανοίξει η κούτρα σου.
Ρε κάτσε κάτω σου λέω! Κάτσε και βούλωσέ το!
Αφού τελειώσω πάρτο όπου πας και ξέχασέ το.
Πούλησε το, μοίρασε το, αγνόησε το.
Εγώ έζησα εδώ μέσα κι εσύ ζεις εκεί, σε βλέπω.
Αρχίζω!...βαθιά ανάσα μη σκοντάψω στις λέξεις.
Βάζω τον ήρωα εγώ, την εποχή εσύ θα διαλέξεις.
Kάπου σε μια καλύβα στις φωτιάς τα μέρη,
Ζούσε ένας γέροντας που κουβαλούσε ένα άσπρο πανέρι.
Μέσα είχε βάλει και πουλούσε ευχές,
Που ‘χαν ξεμείνει στους ανθρώπους απ’ τα χθες.
Έτσι γυρνούσε ολημερίς σε χωριά και σοκκάκια,
Κουβαλώντας τη παράξενη πραγμάτια.
Εκεί τον είδε λοιπόν...ένας κουφός και του έγνεψε.
Έψαχνε ελπίδα λες και η τύχη του στέρεψε.
Έβγαλε δυο ευχές απ’ το πανέρι, τις άνοιξε κι έλαμψε!
Έκανε πίσω...κρύφτηκε κι έκλαψε...
Λίγο πιο κάτω τον άκουσε μια κοπέλα τυφλή ,
Καθισμένη σ΄ ένα βράχο, παρέα μ΄ ένα σκυλί.
Τον παρακάλεσε να βγάλει δυο ευχές ν΄ αγοράσει.
Κι αν είναι εύκολο σιγά να τις διαβάσει.
Έτσι κι έγινε...άκουγε κι έσφιγγε το στόμα της!
Σαν να ζαλίστηκε κι έχασε το χρώμα της!
Είπε στο γέροντα που διάβαζε να πάψει...
Σφιγγόταν τόσο...για να μην κλάψει.
Λίγο πιο πέρα...τον φώναξε ένας έμπορος.
Γελαστός, καλοστεκούμενος και εύπορος.
Έβγαλε ένα πουγκί και πήρε το μισό πανέρι!
Πρέπει να διάβαζε ευχές όλο το μεσημέρι!
Γιατί τον βρήκαμε λιπόθυμο αργότερα στην άκρη
Και η κόρη του έλεγε πως δεν του έμεινε δάκρυ!
Έτσι κι ο γέροντας...βάζοντας κάτω το κεφάλι,
Ένιωσε άσχημα...πρώτη φορά ντροπή μεγάλη!
Άφησε κάτω τα λεφτά και μάζεψε όλα τα χαρτιά.
Τα ΄βαλε μες στο πανέρι κι αφού άναψε φωτιά...
Δεν μπορούσε να ξεχάσει όλες τούτες τις στιγμές...
Σαν να πλήρωσαν για να πάρουν τις παλιές τους ευχές.
Έκανε τα πίσω μπρος και ασπροντυμένος ο ουρανός του τραγουδούσε πόσο ήταν τυχερός.
Που είχε στα μάτια του όλα όσα πέρασε...που τα κατάφερε... και γέρασε...
Κι αν γελώ είναι που ξέρω το δρόμο μου και πάω...
Κι αν ρωτώ ...είναι για κείνα που ήξερα και ξέχασα...
Κι αν θα βρω...όλα όσα νοιάζομαι και αγαπάω...
Θα μπορώ...να λέω σε όλους...
‘‘τα κατάφερα...γέρασα...κι όμορφα πέρασα...’’

To ποντικάκι που ήθελε να αγγίξει ένα αστεράκι

(ανέκδοτο παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά)

Ήταν κάποτε ένας ποντικούλης που το λέγανε Τρωκτικούλη.
Ο Τρωκτικούλης ο ποντικούλης κάθε φορά που έβλεπε τα αστεράκια στον ουρανό, ήθελε να τα αγγίξει.

- Παππού - έλεγε στον παππού του - σήκωσέ με σε παρακαλώ στα χέρια σου για να αγγίξω ένα αστεράκι.

- Δεν γίνεται αυτό που ζητάς εγγονάκι μου απαντούσε ο παππούς του. Τα αστεράκια είναι πάρα πολύ ψηλά. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τα αγγίξει κανείς.

- Μα γιατί είναι τόσο ψηλά παππού;

- Είναι τόσο ψηλά για να μην τα αγγίζουνε τα ποντικάκια και λερώνεται η ασημόσκονή τους.

- Εγώ όμως παππού μια μέρα, να το δεις, θα αγγίξω ένα αστεράκι. Αλλά προτού το αγγίξω, θα πλύνω καλά- καλά τα χεράκια μου για να μην λερώσω την ασημόσκονη του.

Και τι δεν έκανε ο Τρωκτικούλης για να αγγίξει ένα αστεράκι. Έπαιρνε φόρα και πηδούσε με όλη του την δύναμη όσο πιο ψηλά μπορούσε. Σκαρφάλωνε σε σκουπόξυλα. Σκαρφάλωνε σε τηλεγραφόξυλα. Σκαρφάλωνε σε κεραίες τηλεόρασης. Σκαρφάλωνε σε καμπαναριά. Τίποτα όμως. Όσο και να προσπαθούσε δεν κατάφερνε να αγγίξει ένα αστεράκι.

- Ίσως είχε δίκιο ο παπούλης σκεφτόταν - Ίσως να μην αγγίξω ποτέ στην ζωή μου αστεράκι. Αλλά πάλι, το θέλω τόσο πολύ, που -ποιος ξέρει- ίσως κάποια μέρα να τα καταφέρω.

- Έτσι περνούσαν οι μέρες και οι μήνες ώσπου ένα Χριστουγεννιάτικο βράδυ βγήκε ο Τρωκτικούλης από την ποντικότρυπα του και τι να δει; Ένα στολισμένο έλατο στην μέση του σαλονιού και στην κορφή του ελάτου ένα ασημένιο αστεράκι.

Ο Τρωκτικούλης, έτριψε τα μάτια του σαστισμένος, έκανε πέντε τούμπες από τη χαρά του, έκανε μπροστά, έκανε πίσω και έτρεξε στην ποντικοφωλιά του.

- Παππού! παππού! Έλα να δεις! ένα δέντρο φύτρωσε στη μέση του σαλονιού και στην κορυφή του έχει ένα αστεράκι.

- Είσαι σίγουρος εγγονάκι μου.

- Άμα σου λέω παππού! Θα το αγγίξω. Δεν μου ξεφεύγει! θα το αγγίξω.

Έτσι λοιπόν ο τρωκτικούλης έπλυνε τα χέρια του και για καλό και για κακό σαπούνισε τα ποδαράκια του και τα μουστάκια του και την ουρίτσα του και άρχισε να σκαρφαλώνει στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε.

Εκεί που σκαρφάλωνε συνάντησε ένα ξύλινο στρατιωτάκι. Φορούσε φανταχτερή στολή και στην μέση του είχε ζωσμένο ένα σπαθί.

- Γεια σου ποντικάκι - του είπε το στρατιωτάκι - Για πού το'βαλες;

- Πάω να αγγίξω ένα αστεράκι

- Αστεράκι; Τι νόημα έχει να αγγίξεις ένα αστεράκι; - είπε το στρατιωτάκι - Έχω να σου προτείνω κάτι πολύ καλύτερο.

- Δηλαδή;

- Να γίνεις και συ στρατιώτης - Βλέπεις εκείνο εκεί το κουτί στη βάση του δέντρου; Εκεί μέσα βρίσκονται άλλα δώδεκα στρατιωτάκια. Θα κάνουμε ένα στρατό και θα κατακτήσουμε όλο το σπίτι, θα κυριεύσουμε το μπάνιο. Θα λεηλατήσουμε την κουζίνα και ποιος ξέρει; Μπορεί να βρούμε κανέναν άλλο στρατό και να τον κατατροπώσουμε. Μετά θα κατακτήσουμε και τον υπόλοιπο κόσμο. Θα είσαι ένας δοξασμένος στρατιώτης ποντικός και όλοι θα σε τρέμουνε.

- Δεν θέλω να είμαι ένας δοξασμένος στρατιώτης ποντικός και όλοι να με τρέμουνε.

- Τι θέλεις;

- Να αγγίξω ένα αστεράκι.

Έτσι ο Τρωκτικούλης συνέχισε να σκαρφαλώνει.

Σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε -σκαρφάλωνε κι εκεί που σκαρφάλωνε, συνάντησε μια κουκλίτσα. Ήταν η πιο όμορφη κουκλίτσα που είχε δει ποτέ του. Είχε ολόξανθα μαλλιά και γαλάζια φουστίτσα.

- Γεια σου ποντικάκι - του είπε η κουκλίτσα - για πού τόβαλες;

- Πάω να αγγίξω ένα αστεράκι.

- Και τι θα καταλάβεις να αγγίξεις ένα αστεράκι; είπε η κουκλίτσα - Ενώ αν αγγίξεις εμένα, αν με αγκαλιάσεις, αν με φιλήσεις, αν με αγαπήσεις - ποιος ξέρει - μπορεί να σε αγαπήσω κι εγώ. Βλέπεις εκείνο εκεί το κουτί με το ροζ περιτύλιγμα και την βυσσινιά κορδέλα στη βάση του δέντρου; Ε λοιπόν εκεί μέσα βρίσκεται ένα πανέμορφο κουκλόσπιτο, με λουλουδένια ταπετσαρία στη κρεβατοκάμαρα και μικρούλικα σερβίτσια στην τραπεζαρία. Θα ζήσουμε εκεί για πάντα ευτυχισμένοι και θα σου τηγανίζω κάθε μέρα τυροπιτάκια και την Κυριακή θα πηγαίνουμε στο κουκλοθέατρο.

- Δεν θέλω να ζήσουμε εκεί για πάντα ευτυχισμένοι ούτε να μου τηγανίζεις κάθε μέρα τυροπιτάκια ούτε την Κυριακή να πηγαίνουμε στο κουκλοθέατρο.

- Τι θέλεις;

- Να αγγίξω ένα αστεράκι.

- Καλά. Κάνε του κεφαλιού σου να δούμε τι θα καταλάβεις, είπε η κουκλίτσα.

Έτσι το ποντικάκι συνέχισε να σκαρφαλώνει.

- Σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε και εκεί που σκαρφάλωνε συνάντησε ένα ναυτάκι.

- Γεια σου ποντικάκι - του είπε το ναυτάκι - Για πού το' βαλες;

- Πάω να αγγίξω ένα αστεράκι.

- Αστεράκι; Ποιος ο λόγος να αγγίξεις ένα αστεράκι; Γιατί να χάνεις τον πολύτιμο χρόνο σου με αστεράκια; -είπε το ναυτάκι - Έχω να σου προτείνω κάτι πολύ -πολύ - πολύ μα πάρα πολύ καλύτερο.

- Τι;

- Βλέπεις εκείνο εκεί το κουτί με το θαλασσί περιτύλιγμα και την μπλε κορδέλα στη βάση του δέντρου; Ε λοιπόν εκεί μέσα βρίσκεται μια μπουκάλα που έχει μέσα ένα καραβάκι. Θα σπάσουμε την μπουκάλα, θα κλέψουμε το καραβάκι θα πάμε στο πιο κοντινό ρυάκι και θα σαλπάρουμε. Έχω εδώ στην τσέπη ένα χάρτη θησαυρών. Θα βγούμε στον ωκεανό και θα βρούμε τον θησαυρό. Εκατό ροζ ρουμπίνια μεγάλα σαν καρύδια και χίλια πράσινα σμαράγδια μεγάλα σαν αμύγδαλα. θα είσαι ο πιο εύπορος ποντικός του κόσμου, όλοι θα σου κάνουν υποκλίσεις και θα ζεις σε ένα τυριόροφο σπίτι.

- Δεν θέλω να είμαι ο πιο εύπορος ποντικός του κόσμου ούτε όλοι να μου κάνουν υποκλίσεις ούτε να ζω σε ένα τυριόροφο σπίτι, είπε το ποντικάκι.

- Τι θέλεις;

- Να αγγίξω ένα αστεράκι - Πως το λένε ρε παιδιά; - Θέλω να αγγίξω ένα αστεράκι. Ένα αστεράκι. Δεν θέλω ούτε να γίνω δοξασμένος στρατιώτης ποντικός, ούτε να μου τηγανίζουν τυροπιτάκια, ούτε, ούτε να μου κάνουν υποκλίσεις. Ένα αστεράκι θέλω ν' αγγίξω κι εγώ. Πως το λένε; Ένα αστεράκι.

- Καλά ντε μη φωνάζεις. Εσύ θα το μετανιώσεις... είπε το ναυτάκι

Έτσι το ποντικάκι συνέχισε ν' ανεβαίνει, να ανεβαίνει να ανεβαίνει, ώσπου έφτασε στην κορυφή του ελάτου.
Εκεί αντίκρισε το πιο όμορφο αστεράκι που είχε δει ποτέ του Φεγγοβολούσε και το έλουζε σε μια μαλαματένια λάμψη. Το ποντικάκι άπλωσε δειλά -δειλά το χεράκι του που το είχε πλύνει οχτώ φορές και τ άγγιξε. Το αστεράκι λες και ανάσανε. Έγινε ακόμα πιο ασημένιο, πιο ζεστό, πιο λαμπερό. Λες και το αγκάλιασε η φεγγοβολιά του, λες και το χάιδεψαν απαλά οι φωτεινές αχτίνες του με την πιο γλυκιά θαλπωρή που μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Το ποντικάκι αισθάνθηκε τόσο μα τόσο ευτυχισμένο. Τα μουστάκια του έτρεμαν. Τα ποδαράκια του έτρεμαν. Η ουρίτσα του έτρεμε. Έτρεμε ολόκληρο από τη χαρά του. Έτρεμε τόσο πολύ που έχασε την ισορροπία του, έπεσε από το δέντρο και βρέθηκε ανάσκελα στο παχύ χαλί.

Μόλις σηκώθηκε έτρεξε αμέσως στην ποντικότρυπα για να πει τα νέα στον παππού του.

- Παππού... παππού... Το άγγιξα.

- Ποιο άγγιξες εγγονάκι μου;

- Το αστεράκι! Το άγγιξα το αστεράκι!

- Μπράβο εγγονάκι μου - καμάρωσε ο παππούς. Είσαι το πρώτο ποντικάκι στην οικογένειά μας που αγγίζει αστεράκι. -Θα χουμε να το λέμε...

Μετά το ποντικάκι βγήκε από την ποντικότρυπα και έτρεξε γρήγορα-γρήγορα να δει πάλι το αστεράκι που είχε αγγίξει.

Αλλά στο μεταξύ είχε γίνει μια βλάβη του ηλεκτρικού και το αστεράκι είχε σβήσει.

- Φαίνεται ότι θα γύρισε πάλι ξανά στον ουρανό! σκέφτηκε το ποντικάκι.

Φόρεσε το παλτουδάκι του βγήκε στον κήπο και σήκωσε τα μάτια του ψηλά.

Χιλιάδες, μυριάδες αστέρια στραφτάλιζαν στο απέραντο στερέωμα...

Το ποντικάκι τα αγκάλιασε όλα με το βλέμμα του.

- Ποιο άραγε να είναι αυτό που άγγιξα; αναρωτήθηκε.

Τώρα όμως που είχε αγγίξει ένα αστεράκι ένοιωθε μια μεγάλη αυτοπεποίθηση.

- Υπάρχουν χιλιάδες ακόμα αστεράκια για να αγγίξω - σκέφτηκε.
- Αλλά αφού τα κατάφερα μια φορά, σίγουρα θα τα ξανακαταφέρω... Θα τ' αγγίξω όλα...

Κι εκεί ανάμεσα στα χιλιάδες αστέρια ένα μικρό αστεράκι τρεμόσβηνε λες και του'κλεινε το μάτι, λες και το έλεγε.

- Ναι μικρό μου ποντικάκι... Κάποια μέρα θα τ'αγγίξεις όλα...