Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Kαλά και ευλογημένα Χριστούγεννα πάντα με αγάπη...






Ton τελευταίο καιρό είχα απομόνωσει την ψυχή μου και την κλείδωσα καλά σε μια γωνίτσα...εγωισμός...ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου... μας οδηγεί στο μονοπάτι της θλίψης και της απελπισίας χωρίς να μπορούμε να το αντιληφθούμε και να εχουμε επίγνωση οτι αυτό φταίει και μας φθείρει σιγα σιγα σαν μια φλόγα που αργοσβήνει..
Κι όμως κανένας δεν μπορεί να βοηθήσει κανέναν, παρ΄ όλη τη θέληση και την αγάπη, η βοήθεια έρχεται μόνον όταν έρθει η Ώρα του Θεού, από τον Έναν. Εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε ν΄ απαλλαγούμε από κανένα μας ελάττωμα. Εκείνος μας τα βγάζει ένα-ένα..Ένιωθα αυτό το διάστημα σαν ασθενής σε κώμα που ξαφνικά ένα πρωινό άνοιξε τα μάτια που είχε και πάλι τις αισθήσεις του...
Ήταν ένα ήσυχο βράδυ εφημερίας τις προάλλες και ανέβηκα να δω μια γιαγιά που μου είπανε ότι πόνουσε μετά από μια μεγάλη χειρουργική επέμβαση...έσκυψα κοντά της και μου έσφιξε το χέρι κοιτώντας με στα μάτια...ένιωσα την ζεστασιά της καρδιάς της να γλυκαίνει και να αγκαλιάζει την δικιά μου . Χαμογελάσαμε η μια στην άλλη λες και μας έδενε μια απέραντη αγκαλιά και είπε χαμηλόφωνα...''ξεχνάω τον πόνο όταν βλέπω φωτεινά χαμόγελα που μου δίνουν ελπίδα... Η Παναγια να σας φυλάει όλους''...μετά απόλυτη σιωπή...λες και έγινε η στιγμή μια προσευχή..Τι μεγάλος που είναι ο Θεός...όλους μας ενώνει νοερώς η αγάπη του Χριστού...έδωσα στην γλυκιά ψυχούλα παυσίπονα και έφυγα με ένα χαμόγελο ευτυχίας και ένα απερίγραπτο φτερούγισμα ψυχής. Ένιωσα μια ευγνωμοσύνη και σκεφτόμουνα ότι το καλύτερο δώρο Χριστουγέννων μου το χάρισε αυτή η γλυκιά γιαγιά που ξεχείλιζε από αγάπη και καλοσύνη...







Ο Θεός όταν μας έκανε, μάς έδωσε την Ζωή και μας εμφύσησε το Πνεύμα Του. Αυτό το Πνεύμα είναι η Αγάπη. Όταν μάς εγκαταλείψει η αγάπη, τότε γινόμαστε πτώματα. Είμαστε νεκροί πιά.
''Μία είναι η Μόρφωση: το να μάθουμε πώς να αγαπάμε τον Θεό...Αγάπη... Εκλαμβάνουμε το φθαρτό για Αθάνατο και το Αθάνατο για ανύπαρκτο. ''...η αγάπη κατά την ποιότητά της, είναι ομοίωσι με τον Θεό, κατά την ενέργειά της, μέθη της ψυχής. Κατά δε την ιδιότητα, πηγή πίστεως, άβυσσος, μακροθυμίας, θάλασσα ταπεινώσεως...πηγή του Θεικού πυρός''
''Σαν τους αγίους μας που το θείο φως αντανακλάται στα ιερά πρόσωπα τους και γίνονται φωτοφόροι οδηγοί και ανοίγουν τα μάτια της ψυχής μας προς την αιώνια πραγματικότητα...μας προτρέπουν να συμπορευθούμε στη σωτηρία, ευλογημένη, ανηφορική και ελπιδοφόρο πορεία προς την θέωση και τον αγιασμό...Ζούσαν για να αγαπούν και αγαπούσαν για να ζουν...''
"Ω! γλυκύτητος αγάπη και αγάπης γλυκύτης!''

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου