Χθες το βράδυ στην εφημερία κοντοστάθηκα στο παράθυρο μετά από μια κουραστική μέρα και Θυμήθηκα ότι...μικρή όπως ήμουνα,τα απογεύματα μετά το σχολείο έτρεχα στο διπλανό χωράφι με πολλή χαρά... όταν ερχόταν η άνοιξη, η αγαπημένη μου εποχή, μύριζαν όλα τόσο έντονα λες και μεθούσαν όλα τα ζωύφια από την μυρωδιά των λουλουδιών...αγαπημένο δεντράκι η αμυγδαλιά που στεκόταν όρθια τόσους χειμώνες και πάντα άνθιζε κάθε άνοιξη με τόσο καμάρι ...χαιρόταν και η καρδούλα μου μαζί της..δε ξέρω πως,αλλα κάτω από αυτή την αμυγδαλιά πέρασα ώρες ατελειώτες ζωγραφίζοντας τα παιδικά μου όνειρα..δεν χόρταινα να παρατηρώ τα λουλούδια εκείνη την εποχή και να τα ακουμπάω..σαν φευγαλέες ομορφιές που προέρχονταν από το Θεό, έλάμπαν για λίγο μπροστά στο βλέμμα μου και επέστρεφαν πάλι στα βάθη Εκείνου που τα δημιούργησε...Πάντα έκοβα μια παπαρούνα και μαδούσα τα φυλλαράκια της ένα-ένα λέγοντας το'' μ' αγαπάει- δεν μ' αγαπάει'' ευχόμενη να καταλήξει το τελευταίο φυλλαράκι στη λέξη μ'αγαπάει...
Τώρα μετά από τόσα χρόνια...νιώθω ότι αυτή η παιδική λαχτάρα δεν χάθηκε αλλά τώρα πια κρύβεται και ένας εγωισμός που δεν μ ' αφήνει να χαρώ το ίδιο όπως παλιά...νιώθω ότι κάθομαι σε λάθος τραπέζι και γεμίζω την ψυχή μου και την καρδιά μου με εμπαθείς σκέψεις και την πνίγω μέσα στην ασχήμια της καθημερινότητας...Πέρνω μια βαθιά ανάσα και σιγοψυθιρίζω στον διάδρομο...






Κύριε σε παρακαλώ ανάλαβε την ζωή μου ολόκληρη,
Κάνε να γίνει το θέλημα σου και βοήθησε με να μην σε πληγώνω
και να μην σε στεναχωρώ,με τις σκέψεις μου και την συμπεριφορά μου.
Βοήθησε με να γίνω χαριτωμένη ενώπιον σου,γεμάτη με την Χαρη του Αγίου Σου Πνεύματος.
Βοήθησε με να γίνω αγάπη για όλο τον κόσμο...